Physical impacts of climate change: macro-fiscale kosten voor België tegen 2050

Dit rapport brengt de langetermijnkosten in kaart van de fysieke gevolgen van klimaatverandering voor de Belgische economie en de overheidsfinanciën. Het gaat om resultaten van onderzoek met scenario-analyses (o.a. NGFS en IMF/Q-CRAFT) die zowel chronische risico’s (temperatuur, neerslag, zeespiegel) als acute gebeurtenissen (stormen, overstromingen, hevige neerslag) kwantificeren. De studie is het eerste resultaat binnen een onderzoeksafspraak tussen het Climate Risk Assessment Centre (Cerac) e…

Dit rapport brengt de langetermijnkosten in kaart van de fysieke gevolgen van klimaatverandering voor de Belgische economie en de overheidsfinanciën. Het gaat om resultaten van onderzoek met scenario-analyses (o.a. NGFS en IMF/Q-CRAFT) die zowel chronische risico’s (temperatuur, neerslag, zeespiegel) als acute gebeurtenissen (stormen, overstromingen, hevige neerslag) kwantificeren. De studie is het eerste resultaat binnen een onderzoeksafspraak tussen het Climate Risk Assessment Centre (Cerac) en het Federaal Planbureau en sluit aan bij het nieuwe EU-begrotingskader dat lidstaten vraagt macro-fiscale klimaatrisico’s te beoordelen.

Methodologisch vertrekt het werk van eenvoudige, transparante modellen die schadecurves op de economische output toepassen. Voor acute schade baseert de analyse zich op historische rampgegevens (1975-2025) en op orde-van-grootteprojecties. Uit de historische reeks blijkt dat in België vooral overstromingen en stormen doorwegen; 1990 (stormen) en 2021 (overstromingen) veroorzaakten elk ongeveer 1,9 miljard euro directe schade. In worst-caseprojecties kan acute klimaatschade in België midden deze eeuw tot een maximum van 12% van het bbp per jaar oplopen (een “plafond”, geen gemiddelde verwachting).

Voor de chronische effecten tonen de berekeningen met Q-CRAFT (IMF) dat de impact tegen 2050 varieert: bij opwarming onder 3°C zijn bbp-effecten klein en liggen de schuldtrajecten rond de baseline; boven 3°C kan het bbp dalen en de schuld stijgen, met een vereiste begrotingsaanpassing (om dezelfde schuldpad te houden) die tegen 2070 kan oplopen tot enkele tienden van het bbp. De belangrijkste conclusie is de grote bandbreedte in ramingen en de toenemende divergentie na 2050 wanneer er geen stevige klimaatactie komt.

Het rapport wijst op onzekerheden (klimaat, transmissiekanalen, beleid) en op de nood aan verdere verfijning, o.a. naar sectoren en regio’s. De omvang van de potentiële schade maakt de kosten-batenafweging van mondiale mitigatie en binnenlandse adaptatie prioritair voor beleid en begroting.

Deze tekst is gebaseerd op de originele bron en tot stand gekomen met inzet van AI-technologie. Controleer bij twijfel en hergebruik de bron voor juistheid en actualiteit.