Onderzoek naar de haalbaarheid van het ontwikkelen en het gebruik van een bijkomende indicator om armoede te monitoren op Vlaams niveau

Armoede is een complexe en multidimensionele problematiek die niet kan gevat worden in één enkele indicator. Het is niet mogelijk, niet wenselijk en ook niet nodig om daarnaar te streven. In de voorbije decennia is het sociaal beleid – in oorsprong vooral regulerend en inkomensondersteunend – in toenemende mate kostendekkend en dienstverlenend geworden. Daar liggen ook de belangrijkste Vlaamse hefbomen voor armoedebestrijding. Het is dus belangrijk om te zoeken naar manieren om de impact van die…

Armoede is een complexe en multidimensionele problematiek die niet kan gevat worden in één enkele indicator. Het is niet mogelijk, niet wenselijk en ook niet nodig om daarnaar te streven. In de voorbije decennia is het sociaal beleid – in oorsprong vooral regulerend en inkomensondersteunend – in toenemende mate kostendekkend en dienstverlenend geworden. Daar liggen ook de belangrijkste Vlaamse hefbomen voor armoedebestrijding. Het is dus belangrijk om te zoeken naar manieren om de impact van diensten en kostencompensaties op de armoede te vatten in sociale indicatoren die leesbaar, valide en robuust zijn. Dat vergt investering in statistische capaciteit, verdere conceptuele en normatieve reflectie en maatschappelijke conversatie. Op de korte termijn is het aan te bevelen om het Europese portfolio van armoede-indicatoren in de volle breedte te gebruiken en te verfijnen. Dit portfolio bevat naast de courant gebruikte “60% norm” (en de varianten daarop zoals de armoedekloof, de duurtijd van de armoede enz.) indicatoren over materiële deprivatie, gezondheid, huisvesting, onderwijs. Om tegemoet te komen aan de specifieke vragen die in de Delphi-bevraging werden gesteld over de impactmeting van individuele beleidsmaatregelen zijn grondige ex ante en ex post evaluaties nodig. Daarbij zijn de referentiebudgetten een onmisbare onderzoekstool.