Jojobeleid, knaldrang, ma stobbe, paaspauze, pasjesmaatschappij, tweedehandslucht … nieuwe woorden, al dan niet ‘woord van het jaar 2021’. Die woorden tonen helder dat 2021 niet meer dan een vervolg was op 2020 en wat opnieuw het onderwerp was van het alledaagse leven.
Maar niet in de landbouw. Daar zette het stikstofarrest van februari 2021, gevolgd door het arrest van 3 december 2021 de landbouwwereld - en niet alleen deze - op zijn kop. Vergunningen werden geweigerd, plannen werden in de koelkast gestopt. Hoe moeilijk het beleid het hiermee had blijkt uit het lange traject dat daarop begon. Zolang er geen knopen worden doorgehakt, zitten de Vlaamse land- en tuinbouwers in onzekerheid.
En die onzekerheid, die knaagde bij onze Vlaamse boeren. Karel weet niet meer of hij nog kan verder boeren en niemand kan hem antwoord geven. Marc en Sabine weten niet of hun kinderen, die barstensvol ambitie zitten om het bedrijf over te nemen, dit nog wel zullen kunnen. Roel is bijna gepensioneerd en vraagt zich af of hij zijn bedrijf nog zal kunnen overlaten.
Ook sterke schouders begeven het op een bepaald ogenblik. Adviseurs van Boeren op een Kruispunt zagen ganse gezinnen huilend aan de keukentafel. Landbouw, dat gaat immers ook over mensen, over gezinnen, niet alleen over lastenboeken, controles en regelgeving.
Ondertussen zijn er knopen doorgehakt, ons hart voor de landbouw bloedt.
We zagen het aantal aanmeldingen sowieso sterk stijgen, net als het aantal tussenkomsten van onze psychologen. Uiteraard zorgde de crisis in de varkenssector hier zeker voor. Daar zit men op ongeziene wijze op het tandvlees en stapelden de schulden zich op. De spaarpot is bij velen al even leeggegeten door de varkens, met dank aan de lage prijzen, verminderde afzet en de hoge grondstoffenkosten.
Landbouwers worden al geconfronteerd met zoveel factoren waar ze geen vat op hebben en voelden zich door dit alles in veel gevallen onbegrepen en ongehoord, door Europa, overheid en consument, m.u.v. het lichtpuntje in het korte-keten-verhaal.
Met Boeren op een Kruispunt zetten we in op coping mechanismes via onze psychologen, zorgden we voor een traject op maat van elke hulpvrager, liefst binnen de landbouwsector, en als het niet anders kon, dan erbuiten. Maar vooral zorgden we in eerste instantie voor een warm en luisterend oor, zonder te oordelen, respectvol.
Op beleidsvlak werkten we ten volle mee aan het actieplan van minister Crevits over het mentaal welbevinden in de landbouw, zetten we onze schouders onder projecten om dit mentale welbevinden aan te kaarten in de landbouwscholen en bij jonge boeren, startten we met ons dierenwelzijnsproject, en bleven we waar mogelijk lezingen en vormingen geven, al dan niet fysiek, soms digitaal of zelfs 1 op 1.
