Vlaams hogeronderwijsbeleid zoekt al decennia naar manieren om het studierichtingenaanbod te rationaliseren

De rationalisatie van het aanbod van universiteiten en hogescholen is van oudsher een belangrijke beleidsbekommernis in Vlaanderen. Opeenvolgende ministers hebben met grote ijver en, zoals Ton van Weel het in zijn proefschrift over dit onderwerp noemde, met ‘macabere moed’ gepoogd het uitdijende aanbod te beheersen. Vanaf de jaren negentig werden allerhande methodologieën uitgeprobeerd, gaande van de inhoudelijke sturing in de rapporten van de Leuvense ererector Roger Dillemans tot de cijfermati…

De rationalisatie van het aanbod van universiteiten en hogescholen is van oudsher een belangrijke beleidsbekommernis in Vlaanderen. Opeenvolgende ministers hebben met grote ijver en, zoals Ton van Weel het in zijn proefschrift over dit onderwerp noemde, met ‘macabere moed’ gepoogd het uitdijende aanbod te beheersen. Vanaf de jaren negentig werden allerhande methodologieën uitgeprobeerd, gaande van de inhoudelijke sturing in de rapporten van de Leuvense ererector Roger Dillemans tot de cijfermatige oefening van een commissie onder leiding van Luc Soete, de Vlaamse oud-rector magnificus van Maastricht.